Elbette, Sırbistan’daki çocukların okul yılını bitirir bitirmez sokaklara çıkıp Kosova, Ratko Mladić, Srebrenica ve Arnavutları nasıl katletecekleri hakkında şarkı söylemeleri garip değil. Niš’ten bıçaklanan Uroš’un Malta halkı tarafından “anti-faşist” yazan kışkırtıcı bir tişört giydiği için kınanması artık o kadar da gizemli değil.

Yavaş yavaş dini, ırksal veya ulusal gerekçelerle şiddete maruz kalmamız artık endişe verici değil. Bir anda bu kadar merakın nereden geldiğini gerçekten bilmiyorum. Burada her zaman oluyor, sadece bazen dikkat ediyoruz ve çoğu zaman başımızı çeviriyoruz.

Sırbistan’da toplum, 1989’da Kosova’da kendi yolunu aydınlattı ve bugüne kadar gururla yürüdü. Milošević’in cehennemi Gazimestan’ından bu yana otuz yıl geçti ve biz oradan bir saniye bile ayrılmadık. O Kosova kabusunda sıkışıp kaldık ve kana susamış intikamımız yüzünden gururlu anti-faşistlerden Nazi fikirlerinin sümüklü hizmetkarlarına dönüştük.

O dönemde Sırbistan’ın anatomisinin her parçası Büyük Sırp milliyetçiliğiyle enfekte olmuştu. Siyasi partilerden başlayarak, Akademi ve Kilise aracılığıyla, en azından sesleriyle bu Kötülüğün sürekli öğütülmesine katkıda bulunan sıradan vatandaşlara kadar.

Her şeyin sistemik zehirlenmesi o kadar radyoaktifti ki çevremizdeki tüm uluslar bundan dolayı acı çekmek zorunda kaldı. Böyle bir öfke, umutsuzluk, zihinsel aşınma, zulüm ve canavarlık birikimi en çok Kosovalı Boşnaklara ve Arnavutlara karşı patlak verdi. Sırbistan yukarıdan aşağıya uygun olmayan ve Büyük Sırbistan modeline uymayan herkesi yuttu.

Korkunç marazi hastalıklar, muğlak sadizm ve tüyler ürpertici suçlarla yansıyan bu şeytanlık, bu ülkeyi çömeldiği ve yok olmayı beklediği küçük bir köşeye itti.

Çünkü bugün Avrupa’nın ortasında bir Nazi cehennemi yaratarak koca bir on yıl harcadıysanız, normalde dünyanın geri kalanıyla birlikte gelişmeye devam edemezsiniz. Yıllardır Saraybosna’yı taciz ediyorsanız. Vukovar yerle bir oldu. Dubrovnik bombalandı.

Prijedor’da “Sırp olmayanları” beyaz kurdele takmaya zorladı. Bosna Hersek’te kimsenin bilmediği kamplar açtı. Srebrenica’da soykırım yaptı. Yüzbinlerce Arnavut’u Kosova’dan sürdü. Çocukların, kadınların ve yaşlıların cesetlerini Sırbistan’ın her yerine taşıyarak çukurlara sakladı.

Ve tam da Sırp toplumunun temizlenmemesi nedeniyle, bu mikro çılgınlıklar oluyor.

Bugün Kosova ve diğer triceler ve kuchinler hakkında şarkı söyleyen tüm çocuklar, bu ihmal edilmiş ve lanetli harabede büyüdüler. Onlara, döndükleri her yerde, etraflarındaki her şeyden nefret etmeleri öğretildi.

Yoksulluklarından Kosovalı bir Arnavut’un sorumlu olduğuna inanıyorlar. Bir toprak parçası için ölmenin onurlu olduğunu kafalarına yerleştirdiler.

Suç onlara bir kahramanlık olarak sunulurken. Doksanlarda doğan benim kuşağımın da bir savaş suçlusunun adını taşıyan bir öğrenci yurdunun adını savunması garip değil.

Milan Nedić, Dimitrije Ljotić ve Nikolaj Velimirović adına yemin etmek. Beyaz dünyayı dolaşmak yerine Kosova’nın etrafındaki manastırlarda uyuduğunu. Kiril alfabesi, Ortodoksluk ve doğum oranıyla etrafındaki herkesi sıkıyor.

Borç bu yüzden oldu. Bu nedenle Arnavutlar Novi Sad’da yenildiler. Bu yüzden Leskovac’taki Romanlara sopalarla gittiler.

Çünkü Sırpların megalomanik hayal kırıklıkları ve psikotik rahatsızlıkları nedeniyle Avrupa borusundaki son delik haline geldiklerini burada kimse kabullenmiyor.

Milošević, Mladić, Karadžić, Šljivančanin, Lukić, Šešelj, Krstić, Vasiljković, Legija, Beara ve diğerleri, bir gün etrafında çiçeklerin ve otların kuruyacağı Sırp tarihinin siyah, mermer utanç duvarına kazınacaklar.

İnsanlığın düşüşünü hatırlatacak bir utanç duvarı.

 

Yazı: Nikola Krstić, Sırp Gazeteci