ATAMIZA SAYGI

Sizlere yeni tanıştığım Fatma hemşireden, onun büyüklerinden ve büyük kahramanımızdan söz etmek
istiyorum. Fatma hemşirenin dedesinin babasının anılarıyla; Atatürk’ ü sonsuz bir sevgi ve büyük
saygı ve minnetle anıyorum. Fatma teyze yetmişli, yaşlarında emekli. Doksan küsür yaşında olan
annesiyle beraber yaşıyor. Şu annesine bakıyor. Bir oğlu var, eşi vefat etmiş. İnsanlara yaklaşımı
pozitif, oldukça sakin mizaçlı. Şahsi kanaatime göre; kendisine çok uygun bir meslek seçimi yapmış.
Öyle ki, işe başladığı hastaneden emekli olmuş. İş yaşamı boyunca sadece masa değişikliği olmuş.
Baba tarafından Bolulu, anne tarafından Türkmen. Dedesi Atatürk’ ün eşraflarındanmış. Dedesi,
Atatürk için; “Eşsiz bir liderdi. Köprü olsa üzerinden geçmem. “ dermiş. Geleneksel Atatürkçü duruşu
ona miras kalmış. Hayatı boyunca da bu hiç değişmemiş. Annesi babasını kaybettiğinde, Atatürk
dedesini yanına almış. Atamızın vefatının son iki yılındaki bir dönem aralığında, kimsesiz çocuklarla
birlikte, Dolmabahçe Sarayı’nda iki yıl onunla birlikte kalmış. Daha sonra abisi onu yanına almış.
Atatürk bu çocuğu kaybetmenin endişesiyle gazete ilanı vermiş. Sonucunda çocuk abisiyle kalmış.
Büyümüş. Delikanlı olmuş. Atatürk’ ün vefat ettiği 10 Kasım günü askerî birliğe teslim olacakmış. Ama
o gün birliğe teslim olmak yerine, Atatürk’ ün cenazesine katılmış. Ordudan ceza görmüş. Askerliğini
dört yılda tamamlamış. Bana babalık yaptı, diye anlatırmış. Bu hikâyede anlatmak istediğim; Atamıza
olan sonsuz sevgi ve saygımız, bir de eski insanların vefası. Maalesef günümüzde bazı değerlerimizi
kaybettik.