3 MART 1711’DE; RUS ÇARI BÜYÜK (DELİ) PETRO BALKANLARDAKİ HRİSTİYANLARA TÜRKLERE KARŞI AYAKLANMA ÇAĞRISI YAPTI. ÇAĞRISINA SADECE KARADAĞLILAR CEVAP VEREREK İSYAN ETTİLER VE MÜSLÜMANLARA KARŞI RUSLARLA İŞBİRLİĞİ BAŞLATTILAR.

BU İSYAN SIRASINDA KARADAĞLILAR, “İSTRAGA POTURİCA/TÜRKLEŞENLERİN SORGULANMASI” ADI ALTINDA CETİNJE VE ÇEVRESİNDEKİ 4 NAHİYEDE BOŞNAKLARA SOYKIRIM YAPTILAR VE BOŞNAKLARI ESKİ KARADAĞ İLE BRDA BÖLGELERİNDEN CİVAR ŞEHİRLERE GÖÇE ZORLADILAR.

 

“Rus çarının bu çağrısını Karadağlılar ve özellikle (Piskopos) Danilo Petroviç Nyegoş (1697-1735) büyük bir memnuniyetle karşılamış ve ‘Rus Çarlığı dünyadaki en büyük çarlıktır’ tezini de kabul etmişlerdi.

 

Metropolit Danilo, Karadağlılara Türklere saldırmaları için çağrı yaptı. Bu saldırıyı, hristiyanlığın Türk çizmesi altından kurtulması için yapmaları gerektiğini söylüyordu. Rus Çarının elçileri yardımıyla, Karadağlılar bir müfreze oluşturdular ve 1711 Temmuz ortalarında Türk kalelerine ve Grahovac, Gacko, Nikşiç, Spuj şehirlerine saldırdılar.

 

 

Çağrı yapılan tüm Balkan Hristiyanları arasından sadece Karadağlılar Rusların yardımları ile silahlandılar. Karadağ’ın Türk şehirleri ve tahkimatı üzerindeki savaşı, Slav çarına, Türk kalelerini fethetmek için gerekli silah ve askerlere sahip olmadıkları için ciddi bir askeri destekten ziyade bir sadakat göstergesiydi.

 

Rus elçisi Mostar doğumlu Albay Miloradoviç ve Metropolitan Danilo liderliğindeki tüm eylem iki aydan kısa bir süre içinde sona erdi. Bu hareketin önemli bir askeri başarısı olmamasına rağmen, en önemlisi Karadağlılar ve çevreleri üzerindeki ahlaki ve politik etkisidir. Karadağ’ın Rusya için büyük umudu büyük bir hayal kırıklığı ile sona erdi ve Rus çarının Türklere karşı isyan çağrısının kabulü ise Karadağlılar aleyhine büyük bir trajediyle sonuçlandı.

 

 

1712 yazında, Sultan’ın Karadağlıları Türk topraklarını işgal etmeye kalktığı ve şehirlerine saldırdıkları için cezalandırmak amacı ile Türk ordusunun Karadağ (Cetinje ve çevresine) üzerine yürüyüşü başladı. Sultan ayrıca tüm hareketin organizatörleri olarak kabul ettiği Piskopos Danilo ve Mihailo Miloradovic’in yakalanmasını emretti. Karadağ’a gönderilen Türk ordusu, yaklaşık 20.000 kişi ile oldukça büyük bir ordu idi. Bu orduya Karadağlıların karşı koyması söz konusu değildi ve Türkler Cetinje şehrini ele geçirdi.

 

İki yıl sonra Türkler, Karadağlılara itaatsizlikleri nedeniyle onları cezalandırmak ve sınırda huzursuzluğu neden oldukları için Karadağ’a tekrar saldırdılar. Karadağlı Piskopos Danilo, Türk ordusundan önce Venedik topraklarına sığındı ve buradan, uğrunda savaştığı ve ağır bedel ödediği Rus Çarı Petro’nun yardımını ve korunmasını beklemeye başladı. Çar, Karadağ’a 10.000 ruble bağışının yanı sıra her yıl Cetinje manastırına 500 ruble ödenmesini emretti. Buna ek olarak, Piskopos, kiliseleri için çok sayıda hediye ve İmparator’un şahsından 160 kadar altın madalya aldı. Piskoposun Rus şehri Petrograd ziyaretinden kısa bir süre sonra, Rusya’nın Balkanlar’a ilgisi zayıfladı ve böylece Karadağ-Rus ilişkileri son bulmuş oldu.