Stefan Vuk Karaciç 1818 yılında Boşnakça’yı referans alarak ilk defa bir Sırpça sözlük yazmıştı. Boşnakça sözlük ise 137 yıl önce Saraybosna’da Boşnak edebiyatçı Muhammed Uskufliya tarafından 1631 yılında yazılmıştı. Orta Çağ’dan beri Boşnakça konuşulduğunda Slovenya’dan Bulgaristan’a kadar bütün Batı Balkan halkları tarafından anlaşılan hem konuşma hem de edebi yazı dili olarak kullanılıyordu. Sırpça ise sadece Sırplar arasında konuşulan ve edebi yazı dili olacak derecede zengin kelime hazinesine sahip olmayan yerel bir dil idi.

           1800’lü yılların başında Avusturya’nın başkenti Viyana’da biraraya getirilen Vuk Karaciç gibi birkaç Sırp aydınına Sırpça dilini zenginleştirmek ve edebi yazım dili haline getirmek için bir Sırpça sözlük oluşturuldu. Referans olarak da Batı Balkanların en zengin dili olan aynı zamanda Osmanlı Türk İmparatorluğu’nun ikinci resmi dili olan Boşnakça kaynak olarak kullanılmıştır.

        1800’lü yıllarda Sırpların konuştuğu dil içinde bugün de büyük bir bölümü kullanılan 8.000’den fazla Türkçe, Farsça ve Arapça kelime vardı. O zaman konuşulan Sırpça’dan bu kelimeler çıkarılıp alınmış olsa Sırplar kendi aralarında anlaşamazdı. Aynı durum günümüzde de kısmen devam ediyor. Boşnakça’da ise Türkçe, Farsça ve Arapça kelime sayısı 3.000’den daha az ve o tarihte Boşnakça kelime haznesi diğer konuşulan dillere göre kat, kat fazla idi. Bu da iki dil arasındaki farkı ortaya koyuyor.

       Her iki milletin tarihlerine baktığımızda, Boşnakların ve onların atalarının yaşadığı topraklarda 3 bin yıl öncesinden beri gelişmiş medeniyetler hakim olmuş ve o medeniyetlerin alfabeleri kullanılmıştır. Sırplar ise tarih sahnesine çıkmaları, Orta Doğu, Akdeniz havzası, Anadolu, Antik Grek, Türk, Got, Batı ve Doğu Roma medeniyetleri ve miras bıraktıkları kalıntıları ile tanışmaları ancak 9. yüzyılda başlamış, kırsal yaşamdan çıkıp şehirleşmeleri ise Osmanlı Türkleri döneminde başlamıştı.

       Boşnaklar İlkçağlardan beri Bosançica Alfabesine sahip ve okur-yazar iken, Sırplar ise Kiril ve Methodius adlu iki Grek rahip tarafından oluşturulan Kiril Alfabesi’ne ancak 9. yüzyılda kavuşmuş ve bu alfabeyi sadece din adamları ile asil sınıf kullanmış, halkın okur-yazar olması ise son birkaç yüzyılda mümkün olmuştur.