Hazırlayan: Zeynep Işıl Hamziç. BOŞNAK MEDYA
Kapija Katliamı’nın yaşandığı 25 Mayis 1995 gecesinde Tuzla’daki çoğunlukla gençlerin toplandığı Kapija’ya çarşısını bir füze düştü.
Bir çok Tuzla vatandaşı kendi arabalarıyla ölü cesetleri ve yaralı insanları hastaneye götürdü. Janja’lı Mustafa Mulamustafiç bomba düştüğü anda Kapija’daydı ve yerlerde bir çok ceset vardı hemen cesetleri kamyona taşıdı.“Kucağımda bir genç vardı ama geri kalan gençler artık aramızda yoktu” dedi.
Mustafa Mulamustafiç Kapija olayında 35 yasındaydı savaş boyunca da Hajro Meşiç’in Teoçak ordusunda savaştı.Mustafa, Sırpların yapmış olduğu ‘Nakovanj-çekiç’ operasyonunda büyük başarıda bulunduktan sonra izine çıkarılmıştı. Tuzla’da bomba düştüğü anda o bombanın düştüğü yerden sadece iki adım uzaklıktaydı. Şans eseri Mustafa yaralanmadı, sadece bombanın patlaması onu uzağa fırlattı,Mustafa kendine geldikten sonra yapabildiği kadar yardım etmeye başladı. O olaydan 17 yıl sonra Mustafa ilk defa katliam yerine gelmek için içideki gücü biriktirebildi. Kapija yerine geldiğindede Mustafa katliamla ilgi hatıraları anlatmakta zorlandı.
Patlamanın olduğu yerden iki adım uzaktım ve o patlama beni attı. O anı anlatmak çok zor, yani üzerime bedenlerin parçaları düşüyordu. Bir dakika içerisinde o kadar insan yok oluyordu ki, hepsi öldü. Çok ağır bir şoktu, kulaklarım çınlanıyordu, barut ve kan kokusunu hissettim, onda sonra kalkıp yardım etmeye başladım.
Çığlık, imdat sesleri geliyordu. Ölenlerden hepsi çocuktu. Tam burada bulunduğumuz yerde herkes öldü.Etek giyen bir küçük kızı hatırlıyorum, üzerinde kan izleri yoktu ama bedeni deformasyona uğramış ve ölmüştü. Kucağımda bir genci tutuyordum ama geri kalanların hepsi ölmüştü. O yaşadığım an tasvir edilemez. Ben bu katliamdan 15 yıl sonra ancak yavaş iyileşmeye başladım çünkü psikolojim çok bozulmuştu. Benim kızım Tuzla’ya bir geziye gitti ve öğretmenler öğrencileri Kapija Katiamı’nın bulunduğu yere götürdüler.
Kızım bana : ‘Babacım herkes oraya geldi bir sen yoksun ama sen oradaki insanları kurtarıyordun dedikten sonra kızım için Kapija yerine gitmeyi karar verdim ama kendimi kötü hissettim. İki tane ilaç içtim belki daha fazla bile içmem gerekirdi çünkü burada bulunduğumuz yerde ölü insanların cesetleri yatıyordu hala hatıraları bugün gibi aklımdaydı.
Savaştan sonra Janja’ya döndüm ve yaşamaya çalışıyorum, ama zor oldu, sinirlerim bozuldu. Şehitleri kurtarıyordum ama ben de onlarla birlikte gitmiş gibiyim çünkü psikolojim çok bozuldu. Olay gecesi şans eseri kurtulan 4 kişiydik , bizimle birlikte bir kız daha vardı. Sonrasında onlarla buluşup, bir kahveyi içmek istedim.
Mustafa olayları anlatırken titrereyen bir sesle sürekli tekrarlıyor ve ’ Onlar sadece çocuklardı diyordu.
Kaynak:MUSTAFA MULAMUSTAFİÇ.
