Prof. dr. Ferid Muhiç soruyor: “Nasıl oluyor da Türklerin, 500 yıl boyınca Sırplara yaptıkları sözde zulümleri ile ilgili sadece tek bir olay gösteriliyor?”

 

Sırpların 1804 yılında Osmanlı Devletine karşı (Türklere karşı) Karacorce liderliğinde başlattıkları 1. Sırp İsyanı içinde, Sırp isyancılar 1807 yılında Belgrad’ta (3.000 Boşnak), 1809 yılında Sjenica şehrinde (2.499 Boşnak) Müslümanları (Turćin) katlederek soykırım yapmışlardı.

Bir tarihi belgede şöyle yazılı: “Türkleri boğazladılar, Türkleri (çoğunlukla Boşnakları) yakaladıkları her yerde yaralı, kadın, çocuk olup olmadıklarına bakmaksızın hepsini katlettiler. / Klali su Turke, gdje su god koga našli, nisu štedili ni ranjenike, ni žene, ni decu tursku.“ (kaynak: K. N. Nenadović, Život i dela velikog Đorda Petrovića Karađorda, Beograd, 1971., str. 166.)

Özellikle Boşnaklara soykırım yapan Sırp isyancılar ile Osmanlı Ordusu Çedar savaşında karşı karşıya geldiler. Savaşı kaybeden Sırp isyancılar savaşı iyi koordine edemeyince köşeye sıkışırlar. Liderleri Stevan Sindeliç yakalanıp yargılanmaktansa yakındaki cephanelikteki barut fıçılarına ateş eder, orada bulunan Sırplardan herkesin ölümlerine sebep olmuştu

Osmanlı Ordusu komutanı Sadrazam Hurşit Paşa, ölen isyancıların (DİKKAT ! OSMANLI ORDUSU SIRP İSYANCILARI ÖLDÜRÜP VEYA ONLARI İDAM ETTİRİP KAFALARINI KESMİYOR. İSYANCILARIN KOMUTANININ CEPHANELİĞİ UÇURMASI SONUCU ÖLDÜRDÜĞÜ KATLİAMLAR YAPMIŞ ASİLERİN) kafalarının kesilip, aleme ibret olsun diye, devlet gücünü göstermek, bir daha isyan edecekleri uyarmak ve Belgrad ile Sjenica’da sivil halka yapılan soykırımların cezası olarak canilerin kellelerinden bir kule yaptırılmasına karar verir. (SİVİL, MASUM TEK BİR SIRP ÖLDÜRÜLMEMİŞTİR!)

Osmanlı 1878’de Niş’ten çekilince, kule de Berlin Kongresi kararlarına göre Batılı Devletler tarafından bağımsızlık verilip kurulan Sırbistan Krallığı devleti kontrolüne geçer. Kule aynı yıl bir çatı altına alınır ve 1892’de etrafına bir de şapel inşa edilir.

1937’de gerçekleştirilen restorasyonla kule yeniden düzenlenir. Kule kendi adamları olan Sırp isyancıları öldüren Stevan Sindeliç’in büstüyle süslenir.

1948’de Sırbistan tarafından Ulusal Kültürel Miras listesi altında korumaya alınır ve daha sonra uydurdukları sözde kahramanlık yalanları ile Türk düşmanlığı propaganda anıtı haline dönüşür.

BOŞNAK SANATLAR VE BİLEMLER AKADEMİSİ (BANU) KURUCULARINDAN VE ESKİ BAŞKANI PROF. DR. FERİD MUHİĆ’İN, 1809 YILINDA SJENİCA’DA SIRPLARIN BOŞNAKLARA YAPTIĞI SPYKIRIM İLE İLGİLİ YAPTIĞI KONUŞMANIN ÖZETİNİN MEALEN ÇEVİRİSİ.

Dio predavanja akademika Ferida Muhića u Sjenici.

“Size, sözde Türk zulmü hakkında tarihi bir bilgi vereyim. Sözde Türk zulüm yalanın hakkındaki gerçeklerin insanlar tarafından pek bilinmediğine inanıyorum. Biz Boşnakların yazdıkları kitaplarda (literatür) da pek rastlamadım.

Oko tzv. turskog nasilja evo jedan podatak. Vjerujem da je nepoznat. Ja ga nisam sreo bar kod nas u literaturi.

 

Osmanlı döneminde Hristiyan nüfusa karşı Türklerin büyük çaplı zulümlerine ilişkin ampirik argümanlara atıfta bulunulan tek olay Niş’teki kelle kulesi olayıdır.

 

Jedini slučaj na koji se pozivaju sa nekim empirijskim argumentom o krupnome turskom nasilju nad hrišćanskim stanovništvom jeste Ćele kula u Nišu.

 

Kelle kulesindeki “kelle” gerçekte kafatası demektir. O kule insan kafatasları ile yapılmıştı. Kuleyi Türkler isyancı Sırpların kafatasları ile yapmışlardı. Yapmış oldukları bir gerçektir. Bakın neler yaşanmıştı?

 

Ćele kula, ćele je ustvari lobanja. To je kula napravljena od ljudskih lobanja. Tu kulu su napravili Turci od srpskih lobanja. I to je istina! Eto, vidiš šta su radili?.

 

Ama ben kendi kendime sordum, nasıl oluyor da bu kule ile Türklerin zulümleri konusunda sadece bir örnek var? Eğer söylendiği gibi Türkler zulüm yapmış olsalardı çok sayıda olay ve çok farklı yerlerden olaylar olması gerekmiyor mu?

Ama yok !

 

Ali ja sam se pitao kako je to moguće da je to jedini dokaz, ako su bili tako svirepi. Mora biti više toga i na drugim mjestima! Nema!

 

Söz konusu kule 1809 yılı sonlarında isyancı Sırp lider Karacorce’nin ölmüş isyancılarının kafataslarından yapılmıştı.

 

Ta je kula, krajem 1809. g. podignuta od poginulih ustanika Karađorđevih.

 

Aynı yıl, Mayıs 1809’da Karacorce komutasındaki Sırp isyancılar, Türkiye’nin (Osmanlı Devleti’nin) zayıf bir döbemden geçiyor olması sonucu uzun bir süre ordu gönderemediğinden Peşter Yaylası’ndaki Sjenica Boşnak şehrini kuşatıp ardından müzakerelere başlamışlardı.

 

Iste godine, u maju 1809., pri opsjedanju Sjenice, Karađorđevi ustanici su, Turska je bila dosta oslabljena i nije mogla poslat pojačanje dosta dugo, opkolili Sjenicu, na Pešteri, i onda su pregovarali.

 

İsyancılar, Sjenica Kalesini ele geçirecek güçte değildiler. Kaleyi savunan Osmanlı askerleri ile Boşnakların toplam sayısı 3.000 kişi kadar idi. Ancak kaledekiler de kuşatmayı yarıp gidecek durumda değildi, onlar da feth edecek durumda değildiler. Bunun üzerine sağlam sözler verilerek kaleyi teslim etmek ve içindekilerin de serbestçe, can güvenliği verilerek şehri terketmeleri konusunda görüşmeler yapıldı.

 

Nisu bili dovoljno jaki da osvoje tu tvrđavu, odbrana je bila jaka i bilo je oko 3000 ljudi. Tako da ni ovi nisu mogli da se probiju, a ni ovi nisu mogli da osvoje. I onda su počeli pregovori. Na riječ čvrsto datu.

 

Sjenicalılar anlaşmak zorunda idiler çünkü kale düşerse başlarına ne geleceğini çok iyi biliyorlardı. Anlaşma kale içindeki asker ve sivillerin serbestçe şehri terk edip (Nova Varoş’a) gitmeleri şeklinde idi. Çok sağlam söz verilmişti. Namus sözü!

 

Dogovorili se, jer ako ustanici osvoje tvrđavu, znali su šta ih čeka. Dogovor je bio da ustanici daju prolaz ljudima u Sjenici. Čvrsta riječ je data! Čvrsta riječ!

 

Bu konuda tarihi belgelere Sırpların kendi kaynaklarında yazılı bulunuyor. Karacorce’nin şahsi kâtibi Antonio Protić; kendi tarihi notlarında (ki o Karacorce’nin o günlerde biografisini yazmıştı) hepsi yazıyor.

 

O tome možete naći izvještaj u srpskim izvorima Antonio Protić. U njegovim historijskim zapisima, inače je bio zapisničar i biograf Karađorđa. Njegov lični pisar.

 

Verilen sözler üzerine kale içindeki az sayıda Osmanlı askerleri, Boşnaklar ve sivil halk, iki gün içinde hazırlanıp çıkıp gideceklerdi. Toparlanıp hazırlandılar. Atlara erkekler, kadınlar, çocuk ve ihtiyarlar binmişti. Anlaşmaya göre taşıyabilecekleri eşya, mal ve paralarını yanlarına alabileceklerdi, Diğer herşey Sjenica’da asilere bırakılacaktı.

 

Na zadatu riječ oni su se spremali, dogovreno je da im daju dva dana da se spakuju. Spakovali su se! Na konjima muškarci, žene, djeca i starci. Rečeno je da krenu sa svom opremom i sa svim novcem koji mogu ponijeti, ali drugo ne. Samo ono što su mogli ponijeti, drugo ostaje u Sjenici, ustanicima.

 

Dışarı çıktıklar zaman, bundan sonrasını Antonio Protiç şöyle yazmış: “Boşnaklar tuzak kurmuşlardı. Sözde onları “iyi günler, bol şanslar” diyerek uğurlayacaklardı. Ama, tam o anda sakladıkları silahları, tüfekleri ve kılıçları çıkarıp saldırdılar ve inssnları kesmeye başladılar.

 

Kada su izišli, onda Antonio Protić kaže: Naši su osuli plotu po njima., A čekali su ih u špaliru, kao da ih pozdrave, ‘hajde živjeli, srećno!’, ,a onda su izvadili kubure, puške, tufeke, jatagane, sablje, i počeli su sječu.

 

Ardından devam ediyor: “Katlaimın ertesi günü, 2.500 kişiden bir eksik sayıdaki (2.499:kişi) kadın, çocuk, ihtiyar ve belirli sayıda erkeklerden sağ kalanları kazığa geçirdiler.

 

Kaže onda: Sutra ako je i jedna manje falila od 2500 glava žena, djece, staraca i pokoja muška i bile su nabodene na vrbovo kolje. Dakle to je podatak o kome svjedoči Antonio Protić.

 

Sırpları en büyük aydınlarından, tarihçi, yazar, düşünür olan Vuk Karadžić, Sjenica’daki vahşet ile ilgili olarak kitabında şunları yazmıştı: “O olay, Sırp Tarihi için en utanç olaylardan biri oldu ve ben o konuda yazmak istemiyorum ama o olay yaşandı ve gerçektir, her hatırladığımda çok büyük utanç duyuyorum.

 

Vuk Karadžić kaže da je to najveća sramota u srpskoj historiji i ja o tome neću da pišem, ali je istina da kad god se toga sjetim, osjećam veliku buku.

 

ONDAN SONRA NE OLDU? ÇEGAR SAVAŞINDAN SONRA YAPILMIŞ OLAN NİŞ’TEKİ KELLE KULESİ KİMİLERİN KAFATASLARINDAN YAPILMIŞTI ?

SJENİCA’DA SİVİLLER VE AZ SAYIDAKİ TÜRKLERE (BOŞNAKLARA) YAPILAN O KORKUNÇ VAHŞET, OSMANLI YÖNETİCİLERİNİ O KATLİAMI YAPAN KATİLLERE  CEZALARINI VERMEYE MOTİVE ETMİŞ (VE KENDİ KOMUTANLARI TARAFINDAN CEPHANELİK PATLATILARAK ÖLDÜRÜLMÜŞ OLAN SIRP İSYANCILARIN CESETLERİ TEK, TEK BULUNUP) ONLARIN KAFATASLARINDAN KELLE KULESİ (İBRET OLSUN DİYE) YAPILMIŞ VE BU DA KELLE KULESİNE KİTABE OLARAK YAZILMIŞTI !!!

 

Šta se desilo poslije? Dakle, nakon poraza na Čegru, od čijih glava je napravljena Ćele kula, pokolj u Sjenici je direktno proizveo i motivisao da se učini jedan takav korak kao što je Ćele kula i to je pisalo na Ćele kuli.

 

Kitabede şöyle yazılı idi: “BİZ SAVAŞTA ÖLMÜŞ OLAN ERKEKLERİN KAFALARINI KESİP BU KULEYİ, SİZİN BİR DAHA ASLA MASUM ÇOCUK VE KADINLARIN KAFALARINI ONLARA İŞKENCE YAPTIKTAN SONRA KESMEMENİZ İÇİN İBRET OLSUN DİYE YAPTIK.

 

Mi siječemo muške glave u borbi, da vam više nikada ne padne na pamet sjeći glavu djece i žena na mučki način.

 

Kulenin yapılması, Sjenica katliamı (Boşnak Soykırımı) için bir intikam eylemi idi. Aynı zamanda (Alman Tarihçi) Leopon Fon Ranke’nin, Sırp isyancıların Belgrad’taki katliamı durdurmaları için Avrupa’dan yardım istediği Belgrad Boşnak  Soykırımı için de de bir ceza olarak yapılmıştı.

 

To je bio čin osvete za pokolj u Sjenici. To je ista ona godina, kada su bili događaji u Beogradu i zbog čega je Leopon Fon Ranke uzdrmao čitavu savjest Evrope tražeći da se prekine pokolj.

 

YILLARCA TÜRKİYE’DEKİ BOŞNAKLAR ARASINDA ĆELE KULA’YI ÖRNEK VERİP, “OSMANLILAR SIRPLARA 500 YIL ZULUM YAPTI PROPAGANDASI YAPANLAR; SİZE YAZIKLAR OLSUN / SRAM VAS BİLO …

 

NUSRET SANCAKLI…