BOSNA HERSEK ORDUSUNDA, SIRP ÇETNİKLERE KARŞI SAVAŞMIŞ BOSNALI SIRPLAR.
(Vidim da se kod tebe okuplja neka vojska”, rekao je Idrizoviću.)
BOŞNAK KOMUTAN İDRİZOVIÇ’E, “GÖRÜYORUM Kİ SENİN ETRAFINDA (BOSNA’YI) SALDIRGANLARDAN KURTARMAK İÇİN ASKERLER TOPLANIYOR” DEMİŞTİ.
(Ja jesam Srbin, ali nisam četnik i neću s njima da učestvujem u ubijanju muslimana.)
BEN BİR SIRBIM AMA, ÇETNİK DEĞİLİM VE ONLARA KATILIP MÜSLÜMANLARI ÖLDÜRMEYECEĞİM.
(Ako ova vojska, koja se kod tebe okuplja, nije muslimanska ili SDA-vojska, nego bosanska, hoću zajedno s vama da se borim protiv četnika.)
EĞER BU SENİN ETRAFINDA TOPLANMAKRA OLAN ORDU (ASKERLER), SADECE MÜSLÜMAN VE SDA PARTİSİNİN ORDUSU DEĞİL DE BOSNA ORDUSU İSE BEN SİZİNLE BİRLİKTE SIRP ÇETNİKLERE KARŞI SAVAŞMAK İSTİYORUM.
Ovo je jedna u nizu priča o herojima odbrane grada Sarajeva. Radomir Rade Zoranović, član Armije Republike Bosne i Hercegovine, heroj je ovog grada, primjer pravog Bosanca i Hercegovca, neustrašivi ratnik sa žestoke Žuči.
Upravo na ovoj planini u agresiji na BiH padala je odluka o odbrani glavnog bh. grada. Na toj vrleti krv su prolili veliki sinovi ove domovine, ali Žuč srećom nije pala u neprijateljske ruke. Po prvi put u svojoj historiji Sarajevo je odbranjeno…
Prvih dana agresije na nažu zemlju pripadnici Patriotske lige iz sarajevskog naselja Pofalići i novi dobrovoljci okupljali su se u kući Habiba Idrizovića, komandanta bataljona PL Pofalići. Početkom aprila ‘92. godine, Idrizovićevoj kući uputio se i komšija Radomir Rade Zoranović. Ugledao ga je rahmetli Zahir Panjeta i upozorio “na opasnost”. “Šta će on ovamo?” – pitali su se pofalićki dobrovoljci. Ali, Rade je rekao Idrizoviću zbog čega je došao.
”Vidim da se kod tebe okuplja neka vojska”, rekao je Idrizoviću.
“Ja jesam Srbin, ali nisam četnik i neću s njima da učestvujem u ubijanju muslimana. Ako ova vojska, koja se kod tebe okuplja, nije muslimanska ili SDA-vojska, nego bosanska, hoću zajedno s vama da se borim protiv četnika.”
I borio se tokom agresije u bosanskoj vojsci. S komšijama, čuvenim ratnicima s Pofalića. A borio se od Pofalićke bitke i mnogih bitki na Zuči, do onih posljednjih borbi na Treskavici.
“Mene je jedan događaj uoči Pofalićke bitke oduševio i zato sam ostao vjeran bosanskoj Armiji do kraja rata”, kaže Zoranović.
“Uoči bitke nas je postrojio naš komandir čete Zahir Panjeta i strogo naredio da noževe ne smijemo upotrebljavati, niti bilo kakvo zlo ženama, djeci i civilima nanijeti. Da je rekao drugačije napustio bih ih.”
Ali, iako se borio protiv četnika Zoranović je u Pofalićkoj bici doživio neugodnost. Neki borci nisu znali na kojoj se strani borio, pa su ga razoružali. Oduzeli su mu pušku koju je sam u borbi zaplijenio. Ali, u bici za Žuč, 8. juna ‘92. godine, Zoranović je zaplijenio pušku i više ga niko nije mogao razoružati.
Novo junaštvo je iskazao u septembru ‘92. godine kada su četnici krenuli na Žuč s jakim snagama, koristeći i “živi štit”. Zoranović je i komandovao odbranom jednog dijela vatrene linije, a i pucao iz mitraljeza.
Četnici nisu prošli.
Hrabro se borio i u bici za Kotu 850, kada je učestvovao u proboju četnickih linija, zajedno s Enesom Džananovićem. Ali, ranjen je 8. decembra, dan uoči oslobođenja kote.
