HATIRLADINIZ MI ?
Nusret SANCAKLI
1992 Yılında, Sivil Boşnakların tutulduğü esir kampından çekilen bu fotoğraf Dünya’yı ayağa kaldırmaya yetmemişti. Eğer Dünya, bu fotoğrafı ciddiye almış olsaydı, 1995 yılına kadar yapılan katliam, tecavüz ve yer değiştirmelerin çok büyük bir kısmı ile Srebrenica Boşnak Soykırımı önlenebilirdi.
Yıllar sonra, fotoğrafaki sivil, “Dikenli teller arkasındaki esir kampındaki genç” diye bilinen Boşnak esir, FİKRET ALİÇ ile bir söyleşi yapıldı. Bakınız neler söylüyor:
( Ja sam konačno taj Fikret Alić sa slike iz logora Trnopolje, prebačen iz logora Keraterma. )
“Bosna Savaşı başladıktan sonra, sadece Priyedor şehri sınırları içinde içinde, 1992 yılı Mayıs ayından Kasım ayına kadar, binlerce kadın erkek, çocuk yaşlı binlerce sivil insan, Boşnak oldukları için ya öldürüldüler, ya da esir edildiler. Bu esirler arasında ben de vardım. İki ayrı esir kampında (Keraterm ve Trnopolye) uzun süre tutuldum.”
“Dünya, üçüncü milenyuma girerken, 2. Dünya savaşında yaşanan, 2. bir soykırımın ayak seslerini duyamadı. Oysa, uluslararası bir tv ve gazeteciler grbunun ziyaretleri sırasında, fotoğrafımın çrkildiği esir kampı herşeyin habercisi idi. Fotoğraflarımız ‘Time’ dergisinde kapak resmi yapıldı ve bütün Dünya bize bakmıştı ama, kimse bizi görmemişti.”
“Yine de o cesur gazetecilere teşekkür etmek istiyorum. Çok zor şartlarda, hayatlarını tehlikeye atarak esir kampına kadar gelip, gerçeğin fotoğraflarını çekerek tarihi belgeler ve mahkemeler için deliller oluşturmuşlardı.”
“O fotoğraflar benim, 21 yıldır yapılan soykırımın canlı bir şahidi olmamı sağladı. Sırpların yapılan soykırımları reddetmelerine rağmen biz işlenen insanlık suçları ve soykırımın canlı şahitleriyiz.”
“Bizi, esir kamplarında toplayan, bizi ortalarda günlerce aç susuz tutan, her türlü işkenceleri yapan, bazılarımızı öldüren, kadın ve kızlarımıza tecavüz edenler başka birileri değildi. Bütün bu kötülükleri yapsnlar eski Yugoslavya Ordusu’nun (JNA) desteklediği Sırp Çetniklerdi.”
“Bizim buralarda, gözletimizin önünde 1 yaşındaki bebekler de 100 yaşındaki dedeler de öldürüldü. Soykırımlar, bizim buralarda başladı. Yaşadıklarımı hatırlamak, bana hala büyük acılar veriyor.
“Benim, diğerleri gibi hiç suçum yoktu. Üstelik Bosna savunma güçlerine de katılmamıştım. Hiç bir olaya karışmadım. Sade bir Bosna Hersek vatandaşı idim. Sırp Çetnik askerleri için, isminin ‘Fikret’ olması öldürülmem için yeterli idi.”
“Bugünlerde ise daha büyük acılara şahit oluyorum. Adalet, gerçek suçluların dışarıda dolaşmalarına izin veriyor iken, vatanını, hayatlarını ve namuslarını koruyan suçsuz insanları, savaş kahramanlarını hapse atıyor.”
“24 Temmuz 1922 gecesini hiç unutmuyorum. 205 esirin olduğu bir koğuşun her tarafını kapatarak içerisini havasız bıraktılar. Bir iki hava alınacak pencere açtılar. Pencerelerin yanına nefes almaya gidenleri, kaçıyorlar diye tek tek vurdular ve resimler çekerek sözde raporlar düzenlediler.”
“O geceden sonra, hala hiç bir gece rahat uyuyamıyorum.”
FİKRET ALİÇ, YAŞADIKLARINI BİR KİTAPTA YAZMAYI DÜŞÜNÜYOR. TARİHE VE İNSANLIĞA BİR UTANÇ BELGESİ OLARAK NOT ETMEK İÇİN.
